Tijd vliegt, vijf maanden zijn zo voorbij! Nicole, maar zeker mijn moeder zijn al weer een hele tijd in Nederland. Samen met ons drieën hebben we Machu Pichu, de Jungle en tal van andere locaties gezien. Daarna hebben Nicole en ik grote delen van Peru gezien.
Peru een ongelofelijk mooi en divers land
Peru staat bekend om de Inca’s (die ook in Chili en Bolivia leefden ten tijde dat de Spanjaarden voet aan wal zetten) en hun legendarische archeologische sites. Ik denk bijvoorbeeld aan Machu Pichu, Ollantetambo, Moray, Pisaq, Sacsayhuaman en tal van andere sites. Naast deze Inca sites, zijn de bekende de Nazca Lijnen ook in Peru te vinden zijn.
Moray Sacsayhuaman
Maar wat veel mensen niet weten is dat Peru een van de landen ter wereld is waar de meeste verschillende soorten klimaten te vinden zijn. Bij de hele kuststreek hebben we te maken met mooie stranden (vlak bij Lima, Ica, Puerto Inca en Mancara) Surfen is dan ook helemaal hot in Peru. Daarnaast is er het gebied van de Andes, dit gebergte ligt zeer hoog 4000 – 5000 meter boven zeeniveau. Dit gebied is bijzonder, en in grote delen van het jaar behoorlijk droog. En als derde gebied heb je de Jungle, die helemaal uitstrekt tot het zuiden (Manu en Puerto Maldonado) tot helemaal in het noorden (Iquitos).
Naast deze klimaten is Peru een bijzonder land omdat zij veel archeologische sites heeft die vele malen ouder zijn dan die van de Inca’s. Veel van deze sites zijn in het noorden van Peru te vinden. Wonderbaarlijk vind je daar bijna geen Gringo’s (blanken, toeristen en ander gespuis).
Restanten van oude culturen zijn hier in het Noorden te vinden, ik denk hoofdzakelijk aan de oude culturen van de Chavin en de Moche. In het zuiden, en net over de grens bij Bolivia/Lake Titicaca is de hoofdstad van Tiawanacu nog in tact gebleven. Aan de kust zijn dan nog plaatsen van de Inca’s te vinden (b.v.) Puerto Inka maar ook, zoals gezegd, de beroemde Nazca Lijnen.
Replica gezichten van Chavin
Even de grens over
Nadat ik Nicole had uitgezwaaid voor haar lange en barre tocht naar Nederland (via het barbaarse Amerika :P) had ik de keuze om eerst naar Cusco terug te gaan of eerst de grens over te gaan in Bolivia. Ik moest namelijk nog een keer de grens over gaan in verband met het krijgen van een nieuw visum van 90 dagen. Na wat wikken en wegen besloot ik om een vliegtuig te pakken naar Juliaca, vlak bij Puno, Lake Titicaca en de grens bij Bolivia. Vanuit daar ging ik door naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia.
In La Paz aangekomen leerde ik twee jongens kennen Shaun en Mo. Met hun heb ik een geweldige tijd gehad in het party hostel Loki. Hier aangekomen kon ik mijn mede gasten entertainen met de naam ‘Loki’. Loki is de Noorse god of eigenlijk duivel die op de laatste dag genaamd ‘Ragnarok’, het hele universum aan gort slaat. Tsja… en dan heb je zo iemand als mij die veel nadenkt over symboliek…. tsja… wat zal ik zeggen…. het was een verrassend leuke ervaring die vrijwel elke nacht doorging tot in de vroege uurtjes 😉
Gevangenis bezoek….
Ik zal het eerlijk bekennen, in La Paz ben ik naar de gevangenis geweest. Niet omdat het nodig was, maar omdat ik het wilde. In La Paz is de meest opmerkelijke gevangenis van de wereld. Of zoals de reisgids, The Lonely Planet het zo mooi uitdrukt: ‘Dit is hoogstwaarschijnlijk de vreemdste toeristische attractie in de wereld’. Ofwel als toerist kan je deze gevangenis bezoeken. Iemand zoals ik die uitermate veel geïnteresseerd is in ‘living communities’, kon het dus niet laten om deze gevangenis te bezoeken. Ook al was het een illegale actie. De regering verbiedt de toeristen deze gevangenis te bezoeken. Echter eenmaal bij de gevangenis aangekomen lieten de bewakers ons er voor en paar Boliviaros (dineros) zo in. Een van de gevangenen leidde ons rond. Daarbij waren er een stuk of 10 medegevangenen die ons beschermden. Ik wilde foto’s maken maar dit voelde niet goed.
In La Paz aangekomen nam ik nog de overweging om naar Uyuni te gaan, waarschijnlijk een van de meest verrassende plekken op aarde. Uynu is een enorme witte zoutvlakte met een rood meer en een verbazingwekkende rots, die de vorm van een boom heeft.
Uiteindelijk was dan het plan om dan de grens over te gaan in Chili en dan zo omhoog te reizen naar Peru. Dit zou mij in totaal minstens anderhalve week gekost hebben. En aangezien ik net 7 weken non stop gereisd had, was ik een beetje vol van het reizen. Daarbij wilde ik graag weer naar Cusco om daar mijn laatste vier weken door te brengen. Immers ik wilde nog iets aan mijn onderzoek doen en ik wilde vier weken MMA trainen bij Tony De Souza.
Road Blocks
Het is in Peru, maar ook Bolivia gebruikelijk om veel te feesten en lang en vaak te demonstreren. Bij de demonstraties zie je vrijwel elke keer blije mensen die luidruchtige hun boodschap verkondigen. Zowel bij de ‘fiestas’ alsook bij de demonstraties hebben de meeste mensen veel lol.
Echter, niet alle keren is het even lollig om demonstraties mee te maken. Zeker niet wanneer het reizen daardoor onmogelijk word, maar helemaal niet wanneer de mede-toeristen je weten te vertellen dat zij met veel pijn en moeite van Cuzco naar La Paz zijn gekomen. Althans geen fysieke pijn voor zichzelf, maar wel voor de boeren die aan het demonstreren waren. Kort gezegd, de politie knuppelde er lustig op los en schoot daarbij ook nog met kogels, vermoedelijk rubberen. ….
Na een aantal dagen in La Paz gezeten te hebben waren de beloftes er dat de blokkades gestopt waren. Tenminste van de busdiensten tsja.. het was erg moeilijk om daar blindelings op te vertrouwen aangezien mijn mede reizigers, toeristen en ander gespuis andere berichten hadden, namelijk dat de blokkades er nog steeds waren.
Een vliegtuig nemen was ook geen optie aangezien de specifieke vlucht La Paz – Cusco slechts 1 x per week met 1 maatschappij vloog en die al vol was. Kortom het was weer eens tijd om de waaghals uit te hangen…. 😉
Op weg naar de bus kreeg ik de belofte dat ik in Puno (Peru) zou aankomen. Daar eenmaal gestrand bleek dat de wegblokkade nog steeds een feit was. Er waren verschillende opties om te onderhandelen en zo via een ‘alternatieve route’ te reizen. maar dan wel met een klein busje. Na vele onderhandelingen en het inzetten van mijn politieke vermogens om mijn medereizigers te motiveren om een gemeenschappelijke deal te maken en vast te houden. Gedoe, gedoe, gedoe, maar uiteindelijk kwamen we dan toch mooi op tijd in Cusco aan. Op weg door de bergen (lees alternatieve route) kwamen we veel politie tegen die tot aan de tanden bewapend waren. Gelukkig was er geen geweld zichtbaar. Immers de boeren en de overheid waren al in een vrij vergevorderd stadium van onderhandelingen.
Onderweg namen we een korte stop om even een natuurlijk ‘toilet’ te bezoeken. Op het moment dat ik een mooi plekje had gevonden, hoorde ik een schreeuw van Anna, een van mijn medereizigers. Zij had ook een mooi plekje gevonden, weg van het licht van ons busje, maar helaas ook weg van ‘de weg’…. ofwel ze was iets van 5 meter naar beneden gevallen. Nadat ik snel naar haar toe rende, hoorde ik nog een schreeuw, en ja hoor een tweede val van nog iets van 3 meter. Gelukkig kon ze een stuk om hoog klimmen, waar ze omhoog kon grijpen om mijn vingers te pakken. Met alle kracht die ik had trok ik haar omhoog. Gelukkig omdat ze gemakkelijk weer een heel stuk had kunnen vallen. Eenmaal op veilige grond was ze erg emotioneel en blij. Ze gaf mij een knuffel en zei ‘thanks for saving my life!’. Ik weet niet of het zo drastisch was, maar ik was erg blij dat ze weer veilig in het busje zat!
Nog een paar uur later en ik was weer terug in mijn geliefde Cusco! Nog 4 weken te gaan!!