Tsja de titel belooft niet veel goeds.. maar goed ik kan nu al vertellen dat het niet alleen doffe ellende was 😉
Na de verhalen in Bolivia waren we (wederom) toe aan een paar dagen relaxen, ofwel voordat we weer besloten om in een nieuw avontuur te duiken. Tijdens onze relax dagen gingen we op een toevallige dag chinees eten in een voor Boliviaanse begrippen een zeer goed Chinees restaurant. Het grappig was dat Vidante hierna met het voorstel kwam om ergens anders het toetje te nuttigen. Ik stemde in, want ja laten we eerlijk zijn voor het geld hoeven we ons in Bolivia niet in te houden.. (Immers het merendeel is de helft goedkoper dan in Peru).
In ieder geval zo gezegd zo gedaan. Het bijzondere was dat het restaurant waar we het desert gingen nuttigen slechts 50 meter verder was en vol met Nederlanders zat. Na even door te vragen bleek het restaurant een Nederlandse eigenaar te hebben. Dus ja een Chinees en een Nederlander in een Chinees en een Nederlands restaurant, dat allemaal op een en dezelfde dag. 😀
Al moet ik zeggen dat iets vergelijkbaars ook wel eens met Jun Mao, een goede vriend van mij, heb mee gemaakt. Ook hij en ik weten wat lekker eten is in Chinese en Nederlandse restaurants 😉
Tsja door het reizen ben ik er wel achter dat lekker en goed eten een belangrijk criterium is om veel plezier te hebben. Zou het dan toch zo zijn dat de liefde bij een man door de maag gaat?? Hoe dan ook in Bolivia heb ik dus niet op mijn eten bezuinigd. Overigens laat ik het lekkere eten in het toch wel redelijk dure Cuzco ook niet staan. 😉
Na een week lekker gegeten te hebben, lekker gechilled te hebben en een paar uurtjes Spaanse les per dag te volgen was het zo ver om te gaan ‘hiken’ in het, voor La Paz, nabij gelegen Sorata. Deze geweldige plek lag op 6400 meters hoogte. Het zou dus een zware klim worden om naar de piek en het daarbij gelegen Laguna Glacier te komen.
De eerste nacht, de dag voor onze klim, zouden we overnachten in het hostel ‘Altai Oasis‘, een fantastische plek op de groene kant van Sorata. Dit is een plek waar ik graag nog een aantal nachten en dagen zou willen verblijven 🙂
Het hoofdgebouw van de Altai Oaisis             Uitzicht uit een van de huisjes
Prachtig uitzicht                                                      tot … vrij diep
In totaal zouden we drie dagen van elk minimaal 6 uur moeten lopen, klimmen en vechten voor zuurstof, wetende dat er bij elke stap nog minder zuurstof in de lucht is.
Na een dag zware ontberingen te doorstaan was het eindelijk zo ver om ons basiskamp op te richten om daar vervolgens twee ijskoude nachten te doorstaan. brrrr
De bergen vanaf een grote afstand                  Even een rustmoment tijdens de tocht omhoog
Tsja…                                                 De plek voor ons basiskamp
De volgende dag was het zo ver, we gingen naar de top, naar de Glecher. Deze dag zouden we ‘maar’ 4 uur moeten klimmen en slecht 3 uur nodig hebben om weer terug te dalen. Een eitje zou je zeggen. ‘Pffff’ Anyways, onderweg werd ik zo nu en dan geteisterd door mijn eigen gedachten. Een aantal gedachten waar ik mee aan het vechten was lagen in de trand van: ‘wat doe ik hier’ ‘zou ik niet liever terug gaan’, ‘ja die lui hebben makkelijk praten als professionele touguide ‘hikers'(Vidante doet ook allemaal Yoga retraits in de Himalaya en in de Rocky Mountains)’ wat doe ik hier uberhaupt in dit land, continent etc’, en meer van dat soort nodige en nuttige gedachten 😉 uhum… Maar! uiteindelijk heb ik volgehouden, of eigenlijk heeft de krijger in mij, mij er door heen gelsleept! AHOE!!!
Pfff toen ik aan de top was, was ik KA-pot. Ik had geen energie meer over om echt te genieten. Dat kwam pas na een half uur rusten. Maar o wat was ik blij dat ik er was!! Het was een heuze overwinning! En dan dat uizicht, het beeld van de bergen en … ja super!
Het(2e) meer bij de Glecher!
Na deze zware beproeving gingen we terug naar ons basiskamp. Hier aangekomen was onze persoonlijke kok al druk aan de slag om eten voor ons te maken. Na een dik uur kregen we ons eten. Ongelofelijk wat hadden wij daar in ‘the middle of nowhere’ een luxe! Heerlijk eten, een privetourguide, 3 ezels om onze tenten en voedsel te dragen!
Maar ow wat was het koud. Wanneer de avond viel, was het zo koud dat we alleen in de tent konden zitten om een warme maatlijd te nuttigen en daarna zo snel mogelijk in de slaapzak te kruipen. Gelukkig, zo bleek, hadden we een laagje ijs over onze tent. Dit zou ons beschermen voor nog meer kou in de nacht.
Na een lange koude nacht werden we wakker, althans ik deed alsof ik nog sliep zodat Vidante rustig de tent uit zou gaan om zijn Yoga praktijken te beoefenen. Op die manier kon ik nog een beetje droomen.
Na een poosje rondmoffelen aan zijn tentzijde, ging Vidante mijn kant van de tent openen. Enigzins verbaasd vroeg ik hem waarom hij er aan mijn kant uit ging. Doodleuk wist hij mij te vertellen dat zijn schoenen nier meer aan zijn zijde van de tent stonden. Na even gekeken te hebben zagen we dat ook mijn schoenen er niet meer stonden.
Opmerkelijk aangezien onze backpacks er nog stonden met allerlei waardevolle dingen, zoals dure fotocamera’s telefoons, portomonees met boliviaros, euros en dollars, maar nee onze stinkende, stoffige en grote schoenen waren weg. Eerst dachten we dat het misshien om een grap ging.
Vidante kreeg het 2e paar van onze gids te leen om vervolgens op onderzoek te gaan bij twee andere tentenkampjes.
Terug in mijn herinneringen zag ik dat ik, dat wij de dag daarvoor een groep locals hadden gezien die alleen maar konden lachen toen ze ons zagen. Ik had hier geen goed gevoel aan over gehouden. Zouden dit dan de mannen zijn die onze schoenen gestolen hadden?? Na vele overpeinzingen kwam ik tot de conclusie dat er niet veel mensen boven aan de top van de berg waren, we goed contact met de overige touristen hadden en dat ik een grimmige indruk had gekregen van de groep locals die op de bergen verbleven. Al met al niet genoeg bewijs om mijn conclusies te treken, ook al gaf mijn intuitie mij een duidelijk beeld en gevoel.
Een paar minuten later liepen precies deze locals langs onze tent. Ze lieten hun aanwezigheid dan ook aardig merken, aangezien ze luidkeels aan het lachen waren. Ze groeten mij mij met een enorme grijns. Laat ik zeggen zulke grimmige zie je (hopelijk) niet vaak. Na even gevoeld te hebben had ik een nog sterker gevoel dat zij verantwoordelijk waren voor de verdwijning van onze schoenen.
Ik bedacht me geen twee keer en ik rende op mijn sokken naar de mannen toe. Enigzins geschrokken van mijn actie sloot de kring van mannen zich rondom mij. De persoon met de grootste grijns pakte ik beet en begon ik te ondervragen. Ondertussen kwam een van de andere mannnen enigzins dreigend op mij af. Waarop ik reageerde door mijn rechterbeen om hoog te zwaaien en slecht 2 cm voor zijn hoofd te stoppen, dat terwijl ik de andere persoon stevig vast hield. Mijn Taekwondo en Brazilian Jiu Jitsu moves maakten blijkbaar behoorlijk veel indruk onder de overige 9 kerels. Het was zo erg dat drie van hen de vlucht verkozen.
Ondertussen was onze gids terug gekomen van zijn onderzoek. Hij nam het gesprek over, maar kreeg ook geen bevestiging los gepeuterd. Dus ja daar stond ik dan, zonder lege handen, zonder schoenen en op mijn sokken in het toch wel erg koude gras.
Een aantal momenten later arriveerde Vidante. Hij wist ons te vertellen dat hetzelfde 2 weken eerder met twee Engelse meiden was gebeurd. Deze meisjes hadden alle beproevingen zonder gids doorstaan. Wanneer zij een aantal locals tegen kwamen, wisten die hen doodleuk te vertellen dat zij een gids hadden moeten nemen, een gids had hun kunnen beschermen. Ze hadden dan wel een gids nodig uit Sorata, en niet een uit La Paz (zoals wij). Die kenden de gevaren niet en waren niet instaat om de touristen te beschermen.
Dit verhaal versterkte mijn vermoeden.. maar ja wat kon ik bewijzen? Later, toen wij de mannen lieten gaan vertelde Vidante mij dat hij had zitten mediteren over wat er met onze schoenen was gebeurd. Hij kreeg het beeld van een man op zijn netvlies. Een man die hij nog niet eerder had gezien. Mijn automatische vraag was of deze man wellicht in de groep locals aanwezig was. Vidante gaf een lichte knik met zijn hoofd. Waarop ik hem vroeg wie het was. Vidante, was zich bewust dat ik niet een dergelijke verlichte positie verkeerde als hijzelf, en zodoende instaat was om deze man iets aan te doen. Dit had als gevolgd dat hij mij niet wilde vertellen wie van de mannen het volgens hem had gedaan. Vidante probeerde nog te benadrukken dat we hier spirituele lessen uit te leren hadden, maar ik had hier niet zoveel boodschap aan. Immers ik realiseerde mij dat ik 7 uur naar beneden moest lopen op mijn sokken, en dat hij de reserve schoenen van onze gids kon lenen.
Na een rationeel overwegingsproces heb ik uiteindelijk besloten om niet te wachten tot er een paard naar boven werd gebracht (minstens 10 uur later), maar dat ik het 2e paar schoenen van onze kok zou dragen met daarom heen grote wintersokken van de gids. Dit laatste met het doel om de bijna 10 maten te kleine schoenen grofweg rond de bal van mijn voeten te houden.
Zo gezegd zo gedaan. Uiteindelijk viel het enigzins mee. Onderweg kon ik er al weer om lachen, in vredesnaam waarom die vieze stinkende stoffige schoenen stelen? Om de economie op te krikken?? Om dan de dure electronica en ons geld achter te laten? Dit alles met de reden dat de volgende touristen uit angst om hun schoenen kwijt te raken zouden besluiten om de ‘veilige’ gidsen uit Sorata te nemen? Vreemde logica aangezien we onderweg alle touristen waarschuwden, die ons vervolgens beloofden dat zij met al hun vrienden gingen praten, dat ze daarbij de websites van de touristenbijbels als ‘The Lonely Planet, The Rough Guide & Bradt Travelguide’ zouden bombarderen met berichten over de praktijken in Sorata.
Aan de ene kant vind ik dat Vidante gelijk heeft en dat we onze lessen hier uit te leren hebben en dat verdere wraakacties ons niet verder zullen helpen, maar aan de andere kant vind ik dat ik wel de plicht heb om andere touristen te waarschuwen om op zijn minst je vieze stinkende en stoffige schoenen in de tent te houden, ook al bots je hier een aantal keren tegen aan tijdens het slapen. Zelfs wanneer dit betekend dat je misselijk word van de lucht die van je schoenen af zal komen. En geloof me na een grote bergwandeling is dat wat ze doen… stinken..
Dus al met al: een advies van deze Fries:
ZORG ER VOOR DAT JE SCHOENEN, TIJDENS HET KAMPEREN IN DE BERGEN, DICHT BIJ JE ZIJN!!
Op naar het volgende bericht, aangezien ik al weer een week in Peru ben,
Word Vervolgd!