Na al die avonturen in de Sacred Valley (Cuzco en omstreken), Lake Titicaca en haar eilanden was het nu eindelijk tijd om te relaxen. 🙂 Copacabana was de plek waar dit mocht gebeuren. We kenden de plek een beetje aangezien we er eerder in de nachtelijke uren aankwamen om daar een nacht te slapen, om er vervolgens in de vroege ochtend te vertrekken. dus ja eigenlijk wisten we nog niks 😀
Ditmaal hadden we een leuk hotel/hostel gevonden met een prachtig uitzicht. Het grote probleem was dat dit hotel erg gewillig was en zodoende bijna alle dagen vol zat. Ze hadden dan ook maar slechts plaats voor 1 nacht. Echter de volgende dag was er weer een plaats vrij, helaas wel in een andere kamer. En ja je raad het al de derde nacht was het zelfde verhaal.
Deze dagen waren relaxed, lekker douchen, lekker eten en verder een beetje van kamer verhuizen. Copacabana is een redelijk stadje, maar een paar dingen hadden ze niet, namelijk wireless internet (voor mijn laptop) en een postkantoor om een paar kilo aan troep terug naar Nederland te sturen. Dat kon alleen in La Paz (3,5 uur met de bus).
Copacabana was een plek om te chillen. Al was er wel een redelijk spannend moment en dat was toen ik op zoek ging naar een oude Inka-site. Onderweg kwam ik een jongentje tegen die mij met een grote grijns en ongevraagd wist te vertellen dat de Inka-site niet was waar ik heen liep. Enigzins wantrouwend dacht ik, nou dan ga ik ergens anders heen ik wil naar die berg die ik daar in de verte zie. Toen ik eenmaal aan de door mij gekozen kant van de berg was aangekomen zag ik dat er niet echt een pad naar boven liep. En nee ook geen plek om te ‘lopen’. Dus wat besloot ik om te doen? Ja klimmen dan maar… pfff…. het probleem was hoe hoger ik kwam hoe steiler de rotswand was. Ik hield mijn hart vast, maar ik wist dat ik hier wilde klimmen. Uiteindelijk, na veel gezweet en gepuf was ik dan eindelijk op de hoogste top van de berg. Wat bleek nu, tot mijn grote verbazing, dat daar een man uit Litouwen zat. Enigzins uitgeput 😉 vroeg ik hoe hij hier gekomen was. Hij wees doodleuk in de andere richting en liet mij zien dat er aan de andere kant van de berg een mooi pad was geweest waar ik niet hoefde te klimmen, maar waar ik gewoon had kunnen wandelen… grrrr, nou ja mooi voor de terug weg. Het uitzicht maakte dat alles ok was 🙂
Op de terugweg vond ik hetzelfde jongetje die mij ditmaal op de Inka-site wees. UIteindelijk was hij dus erg behulpzaam, en ik ten onrechte wantrouwend… schaam schaam. Al met al was het een mooie klimervaring… laten we het daar maar op houden… ok?
Way up                                                & Way down
De Inka-site
Contact met Alan en Rosse Mary
De eerste dag gingen Seira en Vidante ergens eten en ik ging mijn eigen weg. Die avond sprak Vidante met de eigenaar van een restaurant. Het onderwerp was sjamanisme, en de man wist Vidante te vertellen dat er een Amerikaanse man (Alan) was die eens in de zoveel tijd in Copacabana was om allerllei mensen mee te nemen naar allerlei sjamanen in Peru en Bolivia. Het ‘toeval’ wilde dat toen we de avond daarna, met ons drieën, naar ditzelfde restaurant gingen, simpel omdat het eten hier zo goed was, deze mysterieuze Alan uit Amerika daar een whisky kwam drinken.
Het contact was snel gelegd. Alan was al van plan om met een vriendin van hem naar Charazani te gaan om daar een paar rituelen met twee bergsjamanen te doen. Het was prima dat we mee gingen. Deze vriendin (Rosse Mary) zouden we de volgende avond in wederom hetzelfde restaurant ontmoeten.
Seira, Alan, Miguel, Ikke, Rosemary & Vidante
Uiteindelijk zijn alleen ik en Vidante meegegaan, Seira is weer terug gegaan naar Cuzco, zij had sterk de behoefte om haar laatste twee weken (voordat ze teruggaat naar de VS) in Peru te verblijven.
Het leek er op alsof alles van boven geregeld werd. Ten eerste kwam ik via een boek en een aantal gesprekken op het spoor om de 4-winds society te volgen naar Lake Titicaca. Vervolgens was er iemand die een zekere Delgado zocht in de buurt van het meer. Het ‘toeval’ wilde dat Delgado de Four Winds zou helpen in de reis naar en rond Lake Titicaca! Vervolgens zijn we na dit avontuur nog een paar dagen met Delgado mee gegaan. Hij liet ons achter op het eiland van de maan. Hier ontmoette ik een Nederlandse jongen (Tom). Op zich al apart, aangezien er slechts 80 mensen op dit eilandje wonen en slechts 4 mensen van buitenaf op het eilandje verbleven, waarvan wijzelf al met ons drieën waren.
Daarna gingen we naar het eiland van de zon. Vidante wilde hier ook contact zoeken met een mogelijke sjamaan hier. De volgende dag gingen we naar een oude Inka site en ja wie stond daar klaar om een ceremonie te doen? ja, ja een sjamaan!!
. 
Hiero dus
Ok, na Copacabana gingen we naar La Paz, met onze nieuwe vrienden Alan Rosse Mary, om de volgende dag met een paar andere mensen uit La Paz met een luxe wagen naar Charazani te gaan om daar de bergsjamanen te ontmoeten. Later bleek dat Rosse Mary bevriend was met dezelfde Tom van het eiland van de maan. Waarschijnlijk zal ik hem via Rosse Mary nogmaals ontmoeten.
Ondertussen leerde ik Alan beter kennen en na vele uren met Alan gesproken te hebben bleek dat hij Delgado kende en via hem in contact is gekomen met de sjamanen in Bolivia. Alan kende veel mensen in dit wereldje, een paar namen kwamen de revu en hij kende ze bijna allemaal.
Na een nacht in La Paz doorgebracht te hebben zouden we wachten op onze rit naar Charazani. Vidante was die nacht ziek geworden en moest zodoende overgeven. :S maar eenmaal met Alan en Rosse Mary gesproken te hebben wist hij zich te vermannen en besloot om toch met ons mee te gaan. De rest van de mensen waren ook een bijzonder stel.
Zo ging er een getrouwd stel mee die overigens zo lief waren om hun auto door het ruige bergebied van Charizani te crossen. Monica was (de vrouw) voor twee ambtsperiodes de burgermeester van La Paz. (1,8 mln inwoners). Haar man, Alfredo is een dokter die zich later in homeopathie heeft verdiept. Het bijzondere is, is dat hij slechts een van de 15 klassieke homeopaten in heel Bolivia is! Dit is bijzonder omdat ik een warm hart draag voor de klassieke homeopathie. Mijn vader is, zoals de meesten wel weten een klassiek homeopaat en mijn zus is het bijna.
De derde persoon was ook bijzonder aangezien zijn samen met nog een iemand de enige in Bolivia is die workshops in familieopstellingen geeft. Dit is ook bijzonder aangezien ik mij met hetzelfde bezig houdt. Al met al een bijzondere club mensen om samen naar Charazani te gaan.
Binnenkort snel meer over Charazani